Anitombe nani sehemu ya pili

MATESO YA ROHO *(Simulizi ya kuhuzunisha sana iliyoandikwa na DIRECTOR13)* https://chombezotu.blogspot.com Licha ya maumivu makali aliyokuwa akihisi, Sophia alikaza meno na kuendelea kushona shati la mwanae mdogo, Brian. Alikuwa na macho mekundu kutokana na kulia usiku kucha. Hali yake ilikuwa mbaya, si kwa sababu ya ugonjwa bali mateso ya moyo yaliyokuwa yakimla taratibu kama sumu polepole. Alikuwa amepoteza kila kitu. Mume wake, Thomas, ambaye alimpenda kwa dhati, alifariki miaka mitatu iliyopita kwa ajali ya gari. Ilikuwa siku mbaya zaidi maishani mwake, lakini hakujua kwamba maumivu makubwa yalikuwa bado yanamsubiri. Baada ya msiba wa Thomas, wakwe zake walimgeuka ghafla. Walimlaumu kuwa ndiye aliyesababisha kifo cha mume wake kwa kuwa alikuwa amemsumbua na mahitaji ya familia. Waliamua kumnyang'anya kila kitu, wakichukua nyumba na biashara ambayo Thomas alikuwa ameianzisha. Alilazimika kuhama na mwanae mdogo, akipata hifadhi katika chumba kidogo cha kupanga kwenye mtaa wa uswahilini. Alianza kuuza maandazi na chai ili kumudu maisha, lakini ugumu wa maisha ulimlazimu kufanya kazi nyingi zaidi. Alikuwa akifanya usafi kwenye nyumba za matajiri, huku akihakikisha Brian hapati shida yoyote. Alimpenda mwanae kupita maelezo na alikuwa tayari kufanya lolote kwa ajili yake. Lakini maisha hayakuwa na huruma naye. Siku moja, alirudi nyumbani akiwa amechoka kupita kiasi. Alimkuta Brian akiwa amelala kwenye godoro lao dogo. Alipomsogelea, alihisi kitu cha ajabu… mwili wa mtoto wake ulikuwa baridi. Alimtikisa kwa nguvu huku akipiga kelele. "Brian! Brian, amka mwanangu!" Lakini hakukuwa na majibu. Kilio chake kilivuta majirani, lakini haikusaidia kitu. Brian alikuwa amefariki kutokana na homa kali aliyokuwa nayo kwa siku mbili mfululizo. Sophia hakuwa na pesa za kumnunulia dawa, na sasa alikuwa amempoteza mwana pekee aliyekuwa faraja yake ya mwisho. Aliyashika mabega ya mtoto wake aliyelala kimya, akamwangalia usoni kwa macho yenye huzuni isiyoelezeka. Alihisi dunia yote imesimama. Mapigo yake ya moyo yalipungua, na pumzi zilimkaba. Aliinamia mwili wa Brian na kupiga ukelele wa maumivu uliojaa mateso. Kichwa chake kilikuwa na mawazo mazito. Alikuwa amebeba msalaba wa upweke, usaliti, na sasa… kifo cha mwanae wa pekee. Ndani ya chumba hicho chembamba, kilichojaa giza la huzuni, aliweka kichwa chake juu ya kifua cha mwanae, machozi yakimtiririka usoni. Alijua kabisa kwamba hakukuwa na maana tena ya kuendelea kuishi…

Sophia alihisi moyo wake ukipasuka vipande vipande. Aliufinya mwili wa Brian kwa nguvu, kana kwamba akimshikilia angeweza kumrudisha kutoka kwenye ulimwengu wa wafu. Kilio chake kilisambaa mtaa mzima, lakini hakuna aliyeweza kuelewa maumivu yake halisi. Majirani walikusanyika ndani ya chumba chake. Wengi walibaki kimya, wengine walibubujikwa na machozi. Mama mmoja jirani yake, Bi. Mwanajuma, alijaribu kumsogeza kutoka kwa mwili wa Brian, lakini Sophia alikataa kuachia. "Mwanangu hawezi kuwa amekufa… Brian, tafadhali amka… tafadhali mwanangu…" Sophia aliendelea kunong'ona kwa sauti dhaifu huku akitetemeka. Dakika zilipita, halafu saa. Polisi walifika na daktari wa serikali alithibitisha kuwa Brian alikuwa amefariki saa nyingi zilizopita. Ilikuwa lazima mwili uchukuliwe kwa ajili ya taratibu za mazishi. Sophia alipiga kelele kwa uchungu aliposhuhudia mwanae akibebwa na gari la wagonjwa. Alijaribu kukimbilia gari lile, lakini miguu yake ilikataa nguvu. Alianguka chini, akitetemeka. ### *** Siku ya mazishi, mvua ilinyesha kwa nguvu kama ishara ya huzuni kubwa iliyotanda. Sophia alikaa kando ya kaburi la mwanae, macho yake yakiwa mekundu kwa kulia usiku kucha. Alitazama watu waliokuwa wakishusha jeneza dogo ardhini, kila mchanga uliomwagwa juu yake ulikuwa kama upanga uliokuwa ukimchoma moyoni. Alipiga magoti, akatupa mikono yake juu, machozi yakimtiririka. "Mungu, kwa nini umechukua kila kitu kutoka kwangu?" Hakukuwa na jibu. Kimya kilitawala, isipokuwa sauti ya mvua na vilio vya waliohudhuria. Baada ya mazishi, watu waliondoka mmoja baada ya mwingine. Sophia alibaki pale, akiwa hana nguvu hata ya kuinuka. Bi. Mwanajuma alimsogelea na kumshika begani. "Sophia, twende nyumbani…" Lakini Sophia alitikisa kichwa. "Nyumbani? Sina nyumbani tena… mwanangu alikuwa nyumbani kwangu. Sasa sina chochote cha kuishi nacho." Bi. Mwanajuma alijaribu kumbembeleza, lakini hakuweza kumtoa pale. Sophia alikaa kando ya kaburi hilo hadi usiku, mvua ikimuosha mwili mzima. ### *** Wiki zilipita. Sophia alizidi kuwa dhaifu. Hakutaka kula, hakutaka kuzungumza. Kila kona ya chumba chake ilimkumbusha Brian. Godoro lake lilikuwa na harufu ya mwanae, nguo zake zilikuwa bado zimepangwa kwenye mkoba wake mdogo wa shule. Usiku mmoja, aliketi kwenye kona ya chumba akiwa ameshika moja ya mashati ya Brian. Aliweka shati lile usoni mwake, akavuta harufu yake kwa mara ya mwisho. Machozi yalitiririka, kisha akachukua kipande cha kamba kilichokuwa pembeni. Taratibu, alisimama na kwenda upande wa pili wa chumba. Ndani ya giza la usiku ule, Sophia alifanya uamuzi wake wa mwisho… Sophia alisimama katikati ya chumba chake kidogo, akikaza macho kwenye boriti ya paa iliyokuwa na nyufa ndogo ndogo. Kamba aliyoishika mkononi ilikuwa baridi, na kila akiiangalia, alihisi kama ilikuwa mwokozi wake wa mwisho. Alijua hakuna mtu aliyemhitaji tena. Aliamini maisha yalikuwa yamepoteza maana tangu alipompoteza Brian. Hakukuwa na sababu ya kuendelea kupambana. Alifunga fundo moja la kitanzi na kulitazama kwa sekunde chache kabla ya kulipitisha kwenye boriti. Akanyanyua kiti cha plastiki na kukipandia taratibu. Alipokuwa anaweka shingo yake kwenye kitanzi, ghafla alihisi kama Brian alikuwa akimwita. "Mama… usifanye hivyo, mama…" Alishtuka na kugeuka nyuma kwa haraka. Hakukuwa na mtu, lakini sauti ilikuwa wazi kama kwamba mwanae alikuwa ndani ya chumba. Machozi mapya yalitiririka mashavuni mwake. Hakuwa na nguvu tena za kupambana, lakini pia hakutaka kwenda kwenye ulimwengu mwingine akijua huenda Brian alikuwa hapendezwi na uamuzi wake. Alishuka taratibu kutoka kwenye kiti, akabaki amesimama huku akiugulia kilio cha ndani. Hakuwa na chakula, hakuwa na kazi, na sasa hakuwa na mtoto. Dunia ilikuwa giza tupu kwake. *** Asubuhi iliyofuata, Sophia aliamka akiwa dhaifu. Alijilazimisha kutoka nje, miguu yake ikiwa mizito kama kwamba ilikuwa na minyororo. Hakujua alikokuwa anaelekea, lakini aliendelea kutembea tu bila lengo. Alifika kwenye Kanisa moja la zamani lililokuwa na lango kubwa la mbao. Watu wachache walikuwa ndani wakiomba kimya kimya. Aliketi kwenye benchi la nyuma kabisa, akiinama na kushika kichwa chake. "Hivi Mungu yupo kweli?" aliwaza huku macho yake yakijaa machozi. "Kama yupo, kwa nini ameniacha hivi?" Padri mmoja mzee alimsogelea polepole. "Binti, unaonekana umebeba mzigo mzito sana…" Sophia alimtazama kwa macho yaliyojaa huzuni. Hakusema neno lolote, lakini kilio chake kilimwambia kila kitu. Padri alikaa kando yake, akashika mkono wake kwa upole. "Mungu hajakusahau. Hata katika giza, bado anakuwazia." Maneno yale yalimgusa, lakini hakuweza kuyaamini kabisa. "Lakini ameichukua furaha yangu yote… ameniacha peke yangu." Padri alitabasamu kwa huzuni. "Wakati mwingine, mateso yetu ni daraja la kutufikisha mahali pazuri. Usikate tamaa, binti yangu. Bado una sababu ya kuishi." Sophia alibubujikwa na machozi zaidi. Hakujua kama bado kulikuwa na sababu yoyote ya kuishi. Lakini kwa mara ya kwanza tangu Brian alipofariki, alihisi moyo wake ukianza kupiga taratibu tena… **MATESO YA ROHO – SEHEMU YA 2** *(Simulizi ya kuhuzunisha sana iliyoandikwa na DIRECTOR13)* Sophia alitoka kanisani akiwa na mzigo uleule wa huzuni moyoni, lakini angalau sasa alikuwa na jambo moja jipya—maneno ya Padri aliyemwambia bado ana sababu ya kuishi. Hakuyaelewa, lakini yalikuwa yakizunguka kichwani mwake kila wakati. Aliendelea kutembea bila mwelekeo, hadi alipofika kwenye uwanja mdogo uliokuwa na viti vya mawe. Aliketi pale, akitazama watoto waliokuwa wakicheza huku wakicheka kwa furaha. Mioyo yao ilikuwa nyepesi, bila hofu wala huzuni. Kila alipomwangalia mtoto yeyote kati yao, sura ya Brian ilimjia akilini. Aliinamisha kichwa, akijizuia kulia hadharani. Lakini machozi hayakuhitaji ruhusa yake—yalitiririka yenyewe. “Dada, unaumwa?” Sophia alishtuka. Sauti ile ndogo na ya upole ilimfanya ainue macho yake taratibu. Mbele yake alisimama msichana mdogo, mwenye umri wa takribani miaka saba au nane. Alikuwa na nguo zilizozeeka, lakini macho yake yalijawa na upole wa ajabu. “Hapana… siumwi,” Sophia alijibu kwa sauti dhaifu. “Mbona unalia?” Msichana yule aliuliza tena. Sophia hakujua cha kusema. Alimwangalia yule binti kwa macho mekundu, kisha akageuza uso wake pembeni. “Mama alisema mtu anayelia peke yake ana maumivu moyoni,” msichana yule alisema tena, akikaa kando ya Sophia. Sophia alifumba macho, akijaribu kuzuia kilio kilichokuwa kinataka kumtoka. “Wewe unaitwa nani?” aliuliza baada ya sekunde chache. “Na—naitwa Angel…” msichana yule alijibu huku akitabasamu. Angel. Jina lake lilimfanya Sophia azidi kushangaa. Katika kipindi chake cha maisha, hakuna mtu aliyewahi kumwita malaika, lakini hapa alikuwa na msichana mdogo, asiyejua chochote kuhusu mateso yake, lakini bado akiwa na uwezo wa kugusa moyo wake. Angel alisimama na kumwangalia Sophia machoni. “Naweza kukuambia siri?” Sophia alimtazama kwa udadisi. “Siri gani?” Angel alisogea karibu, akashusha sauti yake. “Mimi pia huwa nalia wakati mwingine. Lakini mama alisema tusilie sana, kwa sababu Mungu huwa anatusikia.” Sophia alihisi kama moyo wake umeguswa kwa mkono wa baridi. Alimtazama Angel kwa macho yaliyojaa mshangao. Angel alitabasamu, kisha akakimbia kuungana na watoto wengine waliokuwa wakicheza. Sophia alibaki akiwaangalia, moyo wake ukiwa mzito zaidi kuliko hapo awali. Lakini pia… kwa mara ya kwanza tangu Brian alipofariki, alihisi joto fulani la faraja moyoni mwake. Hakujua kama yalikuwa ni maneno ya Angel au muonekano wake wa upole, lakini alihisi kama dunia bado ilikuwa na sehemu ndogo ambayo ingempa tumaini jipya. Labda… labda hakuwa ameachwa peke yake kama alivyofikiria. **MATESO YA ROHO – SEHEMU YA 3** *(Simulizi ya kuhuzunisha sana iliyoandikwa na DIRECTOR13)* Sophia alibaki ameketi kwenye benchi lile la mawe kwa muda mrefu, akimtazama Angel akicheza na wenzake. Kila tabasamu la yule msichana lilimkumbusha sura ya Brian, na kila kicheko chake kilimchoma kama upanga wa moto ndani ya moyo wake. Baada ya muda, Angel alirejea tena alipokuwa Sophia na kuketi kando yake. “Dada… unataka keki?” Aliuliza huku akimpa kipande kidogo cha keki iliyokuwa imefungwa kwenye karatasi ya nailoni. Sophia alitazama kile kipande cha keki, kisha akamtazama Angel. Uso wa msichana yule ulikuwa na tabasamu la dhati. “Hapana… kula wewe,” Sophia alijibu kwa sauti dhaifu. Angel alitikisa kichwa. “Nimekula tayari. Mama alisema tushirikiane kila kitu.” Maneno hayo yalimgusa Sophia kwa njia ya ajabu. Angel alikuwa na umri mdogo sana, lakini alionekana kuwa na upendo na huruma isiyoelezeka. Alikubali kipande kile cha keki na kukiweka mikononi mwake. Hakuwa na hamu ya kula, lakini kitendo cha msichana huyo kumjali kilimfanya ahisi faraja kidogo. Angel alitazama juu angani, akapumua kwa nguvu. “Unajua dada, mimi napenda mawingu. Mama alisema mawingu ni barua za Mungu kwetu.” Sophia alimsikiliza kwa makini, huku akikumbuka jinsi Brian naye alivyokuwa akipenda kutazama mawingu na kusema yanafanana na wanyama au majengo. Kumbukumbu hizo zilimletea uchungu, lakini pia zilimpa hisia ya faraja. Angel aligeuza uso wake na kumtazama Sophia machoni. “Dada, una watoto?” Swali hilo lilimfanya Sophia atetemeke kwa ndani. Alifungua mdomo kujibu, lakini sauti ikamkataa. Angel alihisi ukimya ule na akasema, “Kama unaye, basi umbariki kila siku. Mama alisema watoto ni zawadi kutoka kwa Mungu.” Sophia alishindwa kujizuia tena. Machozi yalitiririka mashavuni mwake, akishika kifua chake kwa maumivu. Angel alisimama na kumkumbatia ghafla. Mkono wake mdogo ulizunguka mgongo wa Sophia kwa upole, na kwa muda mfupi, Sophia alihisi kama alikuwa anashikiliwa na malaika wa kweli. “Mungu bado anakupenda, dada,” Angel alinong’ona kwa sauti nyororo. Sophia alifumba macho, akikumbatia msichana huyo mdogo kwa nguvu. Hakujua ni kwa nini Angel alionekana kama nuru ndani ya giza lake, lakini kwa mara ya kwanza baada ya muda mrefu, moyo wake ulianza kusikia joto la faraja… japo kidogo tu. Lakini je, faraja hiyo ingedumu? Au dunia ingemrudisha tena katika dimbwi la huzuni isiyo na mwisho?